Update maart 2011

Lieve mensen,

Het voorjaar is duidelijk zichtbaar en merkbaar.
De struiken beginnen te bloeien en de vogels zingen hun hoogste lied.
Onze cactus wordt op dit moment in beslag genomen door een broedende duif en suikerdiefje.
Voor ons is het dus lente, heerlijk na deze winterperiode van 29 graden, zon, regen en wind.

Dollar:
Het nieuwe jaar is begonnen met de invoering van de Amerikaanse dollar op Bonaire.
De maand januari konden we nog met de gulden en de dollar betalen, maar vanaf 1 februari was de overgang naar de dollar een feit.
Het is in zekere zin hetzelfde als destijds in Nederland toen wij allen overgingen naar de euro.
De meeste producten zijn naar boven afgerond en sommige producten zijn nu wel erg duur geworden.
Wat ons wel opvalt is, dat de dollar stinkt. Het ziet er oubollig uit en het ruikt niet fris. Dus, geld stinkt dat klopt in dit geval.

Verkiezingen:
2 Maart jongstleden hebben wij ook verkiezingen gehad. Voor ons was het kiezen voor een nieuw eilandbestuur, zeg maar een soort van gemeenteraad.
Voor het eerst van ons leven hebben we geen gebruik gemaakt van ons kiesrecht. Het afgelopen jaar waren er zoveel wisselingen van bestuur, dat wij het niet meer konden volgen.
Herman had een goede uitspraak: “Beter niet stemmen dan verkeerd stemmen”.
De groene partij heeft gewonnen, maar de eerste problemen duiken alweer op.
Dat mensen geld kregen voor het rondrijden met vlaggen van een bepaalde partij schijnt hierbij te horen.
Zo ook mensen die hun huis moesten aankleden met vlaggen van een bepaalde partij, anders zou dit consequenties hebben voor hun baan.

Gas:
Begin januari was onze gasfles leeg.
Gelukkig hebben we er altijd één op voorraad, waarmee wij doorgaans een half jaar vooruit kunnen.
Dus geen probleem gewoon een andere bestellen.
De gemiddelde wachttijd voor de aanschaf van een nieuwe fles ligt op dit moment tussen de 3-4 maanden.
Dit was in het verleden zo’n 2 weken. Er is geen nieuwe aanvoer op het eiland, dus geduld is nog steeds een schone zaak.

Vliegveld:
Sinds een aantal weken zijn ze hier bezig met de renovatie van de luchthaven.
Hierin staat de start- en landingsbaan centraal. Dat is nog een hele operatie aangezien wij hier maar 1 baan hebben.
De werkzaamheden worden nu voornamelijk in de avond en nacht uitgevoerd. In deze periode is er dan ook geen vliegverkeer mogelijk. Uiteindelijk is de planning dat het zomer 2011 klaar moet zijn.

Kunst:
Onlangs hebben we deelgenomen aan een soort van kunstroute, de Kaminda di Arte zoals ze dat hier noemen.
Alleen de route op zich is al een kunst om het te vinden. Je komt letterlijk bij de mensen thuis.
Je huis als eigen museum of galerie met altijd een aardige gastvrouw of gastheer.
Kunstenaars in alle soorten en maten. Van schilderijen tot batik. Van steen tot hout. Allemaal mensen met een passie en dat maakte de route des te leuker. Wij hadden hier op Erve Hövink onze eigen kunstenaar. Ze heeft er voor gezorgd dat wij nu weer een paar mooie stukken rijker zijn. Ook de passie straalt bij haar, ook al is de schildersezel (lees droogrek) wat aan de primitieve kant, het eindresultaat is prachtig. Dit laten we jullie in een volgende update zien.

Naaimachine:
Na bijna 30 jaar trouwe dienst heeft de naaimachine het begeven.
Dus toch maar weer mensen ingeschakeld die in Nederland op zoek gaan naar het defecte onderdeel, wie weet komt er dan nog weer nieuw leven in.
Nadat Marga dit verhaal aan een Nederlandse vrouw (62 jaar) hier op Bonaire verteld had, begon ze te lachen en moest ook iets kwijt. Ze heeft sinds een aantal jaren een soort van Bonairiaans vriendje van begin 50 jaar. Hij vroeg aan haar of hij kindjes bij haar kon maken, dat leek hem wel wat.
Ze dacht even na, maar hoe moest ze dat aan deze simpele ziel uitleggen, dat dit niet meer mogelijk was.
Ze besloot te zeggen dat haar naaimachine stuk was, Nederlandse humor en wij konden hier wel om lachen, hij niet.

Schutting:
Er verrijst langzamerhand een terreinafscheiding.
Sinds Kerst 2010 hebben we buren. Om de privacy te behouden hebben we besloten in overleg met de buren om een erfafscheiding te maken in de vorm van een houten schutting. Aangezien we dit niet kant en klaar kunnen kopen hier, is er weer heel wat afgeklust de laatste weken. De boor- zaag- en freesmachine hebben dan ook weer op volle toeren gewerkt. Maar eerlijk, Herman maakt het wel weer mooi voor elkaar.
Ook dit eindresultaat laten we jullie in een volgende update zien.

ID-kaart.
Wat een ellende. We moesten beiden onze ID-kaart laten vernieuwen.
Herman had me al gewaarschuwd, dat er nog maar weinig was veranderd aan de situatie met 5 jaar geleden.
Burgerzaken is een halletje van ongeveer 5 bij 5 meter.
Door Nederland is er een machine neergezet waar je nu een nummer kan trekken. Hierop staat een letter met een nummer die verwijzen naar een product. Een half uur voor sluitingstijd naar binnen, dan heb je misschien kans dat je nog een keer aan de beurt bent, maar helaas. Er waren zeker 50 mensen voor me.
Het scherm waar de nummers en balieverwijzing op komen te staan is al geruime tijd stuk.
Uit drie verschillende loketten werden dan ook constant de nummers geroepen in het Papiaments.
Dit ging dan soms als een wave door de hal, omdat niemand het kon verstaan in deze mensenmassa, waar iedereen wel lijkt te telefoneren. Drie jonge mensen liepen rond met een weegschaal, stethoscoop en bloeddrukmeter. Ze vroegen aan de wachtenden of ze mee wilden doen aan hun onderzoek. Het bleken 3 studenten te zijn van de medical school.
Bizar, maar goed bedacht door deze studenten. Eindelijk aan de beurt, moest ik een verblijfsvergunning laten zien.
Mevrouw achter de balie kauwt langzaam haar kauwgum. Ik geef aan deze niet te hebben en dat ik alleen maar de ID kaart kom vernieuwen. Of ik dan een werkvergunning heb. Mevrouw begint sneller te kauwen. Ik geef aan dit ook niet te hebben. Ze snapt hier niets meer van. Ik laat weten, dat ik hier al 5 jaar woon en alleen maar een vervanging wil van de oude ID kaart, die bijna verlopen is.
Uiteindelijk na veel heen en weer geloop en de mond stijf van het kauwen, mag ik doorlopen naar een kamertje met een fotocamera. Hier moet ik plaats nemen en recht voor de camera gaan zitten. Ze maakt een foto die direct op het scherm verschijnt. Nu nog een handtekening plaatsen op een apparaat en klaar. Nee dus. Mislukt volgens haar.
Dus nog maar een keer de foto en nu een handtekening, maar dan kleiner geschreven.
Ik zie op het scherm waar ze mee werkt, dat je de foto en handtekening kan verkleinen en vergroten, maar dit is haar nog niet opgevallen, dus alles moet precies passen. Het kost haar bijna het gebit. Zielig voor haar, ze is zo aan het stuntelen.
Uiteindelijk mag ik de kamer verlaten met mijn nieuwe ID kaart. Iedereen blij, vooral ik want ik ben na anderhalf uur behoorlijk onderkoeld. Nederland zorgt voor de middelen, maar de mensen maken het product. Hier valt dan ook nog wel wat bij te spijkeren, maar dat is ook weer zo’n Hollandse opmerking. Alles heeft zijn charmes.

Weer helemaal bijgepraat.
Wij vinden het leuk om jullie op de hoogte te houden en horen graag van jullie hoe het daar is.

Vanaf een lenteachtig Bonaire sturen wij jullie weer een zonnestraal met een knipoog naar de sterren en de halve maan.
Liefs van Herman en Marga.