Update 10 mei 2007

Lieve mensen,

Gezien de reacties, die we krijgen wordt het nu toch echt weer eens tijd om even bij te kletsen.
Als je net als wij op zo’n mooi vakantie eiland woont, vergeten de mensen wel eens, dat wij hier net als jullie ook gewoon moeten leven en werken. Dat wij dat doen met een mooie zee op loopafstand en altijd een lekkere temperatuur is mooi meegenomen.
Dat de tijd hier veel sneller lijkt te gaan dan in Nederland, is ook een bijzondere bijkomstigheid.
De laatste week voor ons vertrek naar Nederland stond ook in het teken van dingen afronden. Zo heeft Marga nu nog maar één baan en heeft ze de baan als oppas opgezegd. Dit zou betekenen, dat ze na de vakantie voor 4 dagen bij Bellafonte ging werken. Herman was bezig om het appartement in orde te krijgen voor onze oppassers.
We hadden een woningruil geregeld met mensen uit Haaksbergen. Dat was een geweldige oplossing, omdat wij hier het hele gebeuren niet zomaar achter konden laten zonder oppas.
Een dag na aankomst van onze oppassers, zijn wij vetrokken naar Nederland. Met een beetje een gemengd gevoel zijn we hier weggegaan. Maar éénmaal in Nederland was dat gevoel al weer snel verdwenen. Opgehaald door familie en toen snel richting Haaksbergen en Neede. Na een goede welkomstborrel om 9 uur ’s ochtends, hebben we onze intrek genomen in ons “vakantiehuis”. Aangezien we met bijna lege koffers waren gekomen, moesten we ’s middags al de eerste boodschappen doen, want zelfs de tandenborstels hadden we thuis gelaten.
Wat een keuze in de winkels, zoveel van alles, zoveel overvloed, dat kiezen zelfs moeilijk wordt. We kennen dat niet meer. Hier moet je blij zijn, dat er iets is en dat neem je dan ook maar. Maar het bleek ook weer, dat we dat niet echt misten.
De weken in Nederland bestonden uit familiebezoekjes, vrienden en kennissen opzoeken. Ook hebben we de verjaardag van Herman in besloten kring gevierd, zodat we iedereen weer even bij elkaar hadden en dat was echt ontzettend leuk. Iedereen die uit Nederland komt en op Bonaire woont had ons al gewaarschuwd, een vakantie in Nederland is geen vakantie, dat is gewoon een uitputtingslag en ze hebben gelijk gehad. Zo mooi, lief, leuk en gezellig alles ook was, het was gewoon heel veel wat we onszelf hadden opgelegd. Maar we hadden het ook allemaal voor geen goud willen missen. Gewoon weer even kijken hoe iedereen het doet en wat hun zoals bezig houdt. Wat ons opviel was wel het binnengevoel. We leven nu al een hele tijd buiten en dan voelt het in Nederland al snel als een hokje, mooi afgezet met alles wat je je maar kan wensen. Ook de stress van mensen was voelbaar, drukte op hun werk, sociale verplichtingen (lees verplichting) en dan nog eens een druk gezinsleven met alles erop en eraan. Op Bonaire moet je ook gewoon werken en soms nog harder dan in Nederland, maar daarna ben je vrij en is een sociaal gebeuren iets wat mag en zeker niet moet, dat maakt het al een stuk relaxter. We hebben nu ondervonden, dat we op meer plekken zouden kunnen wonen en leven. Dat Nederland een speciaal stukje is, zal zeker altijd zo blijven. Maar op dit moment voelt Bonaire goed en proberen we hier ons leven een goede wending te geven.
Na weer afscheid te hebben genomen van iedereen (blijft toch iets moeilijks) begonnen we weer aan de terugreis. Voor Herman was het al lang duidelijk, dat Bonaire zijn eiland was. Voor Marga was het de vraag, waar zou ze zich meer thuis kunnen voelen. Bonaire heeft op dit moment haar voorkeur en ze kan zeggen dat ze zich hier ook thuis voelt. Na aankomst op Bonaire vielen veel gevoelens op de plek. We kregen weer lucht en de temperatuur was weer zalig. Ons huis was vertrouwd en onze katten waren blij, dat we weer thuis waren. Felix heeft meteen weer de eerste nacht bij ons geslapen en Solo was een grote knuffelkont. De oppassers hadden goed werk verricht, want Solo was zelfs dikker geworden.
We hebben hierna nog een dag samen door kunnen brengen met onze oppassers, die zich ook zichtbaar goed hadden vermaakt.
De dag na hun vertrek kreeg Marga telefoon van Bellafonte met de mededeling, dat de manager op vakantie ging voor ruim twee weken en of ze de tent even kon runnen voor die periode. Ze kreeg helemaal de schrik. Een miljoenencomplex met 22 grote appartementen met personeel voor kantoor en schoonmaak. Uiteindelijk hebben we samen met alle werknemers er de schouders ondergezet en het tot een goed einde gebracht. Dat was niet altijd even makkelijk want als er van de 5 mensen die er werken 2 uitvallen door omstandigheden, dan heb je wel wat te doen. Dat een week dan 7 dagen heeft werd soms ook duidelijk. Dat er gewoon ’s avonds en ’s nacht telefonische bereikbaarheid moest zijn was ook een gewone taak, die ze er gewoon maar even bij kreeg.
Ze heeft veel geleerd en is blij met deze ervaring, dus de baas kan de volgende keer weer met een gerust gevoel op vakantie gaan. Dat Herman door deze situatie ook drukker was, verklaart ook de achterstand in onze mail. Helaas is af en toe voor ons gevoel de familie die hier op bezoek was er een beetje bij in geschoten, maar we kregen van hun de mededeling dat dat voor hen reuze is meegevallen en dat het meer ons gevoel was ten
opzichte van hun.
Nou we zijn weer lekker bezig en hebben jullie weer even op de hoogte kunnen brengen van het leven in Nederland en Bonaire.
Rest ons nog om te vertellen dat we het echt super hebben gehad en dat we nu echt onze sociale contacten met Nederland weer beter gaan onderhouden, omdat wij dat willen en niet omdat het moet.

Vanaf een bewolkt Bonaire, waar af en toe een ster is te zien door de wolken wensen we jullie voor nu het allerbeste en tot een volgende update.

Heel veel liefs en een dikke knuffel van Herman en Marga
En bedenk dat hier morgen wel weer gewoon de zon schijnt.
(Recent gemaakte foto’s met dank aan Annie, Lize, Mandy en Bastiaan)